พ่อ แม่ “พักบ้าง” ไม่เห็นแปลกเลย

อย่าปล่อยให้ชีวิตคู่หยุดหลังจากการมีลูก
เคยดูหนัง เคยช้อปปิ้ง เคยพักผ่อน เคยทานข้าวนอกบ้าน
เคยทำอะไรบ้าง?…ถ้าย้อนเวลาไปตอนนั้น
เคยใช้ชีวิตปกติแบบไหนอย่าทิ้งไป….
.
อย่าลืมหันมองคนข้างๆว่าเค้าโอเคไหม
หลายอย่างหายไปจากชีวิต เพราะเราเทน้ำหนักความสำคัญให้ลูกมากๆจนลืมตัวเอง ลืมสามีไหม ??
เอนไปมาก หมายถึงทิ้งหลายอย่างที่เคยเป็น
จนลืมแม้แต่ตัวเอง จุดพัก จุดผ่อนคลายยังมีหรือเปล่า
หรือไม่ทำเลย ไม่ไปเลย แล้วยังเรา / เค้า อยู่ดีรู้สึกดีอยู่จริงๆหรือเปล่า เรากำลังหลอกตัวเองไหม…??
.
ชีวิตแม่ของเราตั้งแต่ลูกเกิดใกล้3ปีแล้ว
ยอมรับแบบไม่อายนะ หลายครั้งก็เหนื่อย ท้อ
หลายครั้งก็คิดเยอะ คิดมาก อาจเนื่องมาจากหวัง
มีเรื่องใหม่ให้ทำหลายอย่าง
เพราะบางทีเราโฟกัสแต่ลูก
ต้องทำแบบนี้ ต้องเป็นแบบนั้น…ในบทบาทแม่
ที่ต้องคอยดึงสติตัวเองไม่ให้หลุด
.
คำตอบสำหรับเรา
1.ยังไงเรารักลูกอยู่แล้วสุดหัวใจให้เต็มที่ดูแลเองทุกเรื่องของลูกตั้งแต่ตื่นจนหลับ
2.ความจริงที่หนีไม่ได้คือ ไม่ได้ทำอะไรที่ผ่อนคลายมันก็มีความตึงแบบไม่รู้ตัว บางทีเครียดพาลไปหงุดหงิดลูกด้วยซ้ำไป (นี่คือชีวิตมนุษย์ธรรมดา)
3.เคยคิดถึงวันอาทิตย์อยู่บ่อยๆ (วันอาทิตย์แบบที่ วันนี้วันหยุดไม่อาบน้ำกลิ้งไปมาเปิดทีวี)
.
เราว่าเราควรมีความสุขให้ตัวเองด้วย
สุขที่ไม่ได้ผูก ไม่ได้ขึ้นกับลูกไปเสียทุกอย่าง
รักลูก ส่วนรักลูก แบ่งชีวิตส่วนของเราด้วย
ถ้าเราให้ลูกเป็นทุกๆความสุข
เราก็เหมือนทิ้งความคาดหวังกับชีวิตเขามากเกินไป
ปล่อยลูกบ้าง พอตั้งความหวังกับลูก
ลูกเราก็รับบทหนักนะ ที่ต้องแบกความสุขแม่ไว้
ปล่อยตัวเองบ้าง
ความสุขที่ไม่ได้ผูกไว้กับลูก24ชม.
เราคิดว่าดีในระยะยาว ที่เราจะชินกับการเติบโต
.
ก่อนที่ลูกแรกเกิด-6เดือนคือไม่ได้ไปไหนเลย
ไปเซเว่นคือสิ่งที่เบิกบานมาก แต่มันก็บูลๆเทา
ที่ต้องปรับอย่างรวดเร็ว และนอนน้อย เบลอๆ
.
พอลูกครบ6เดือน เริ่มโตขึ้นมีนม มีกินข้าว
รีบกลับตัวในไม่นาน ว่าไม่ได้แล้วล่ะ
ต้องพักบ้าง เราสองคนเหนื่อย
เริ่มบริหารเวลากัน
แบบอาทิตย์ละ 1 วันที่ไปแค่ 2-3 ชม. ก็ยังดี
เราเริ่มทำสิ่งที่ชอบ ไปดูหนังรอบดึก
หลังลูกหลับ ฝากลูกไว้กับแม่เราบ้าง
(ฝากไว้ที่คนอื่นไม่เหนื่อยมากก็ตอนลูกหลับ)
เราสองคนไปกินข้าว ไปเดินห้าง ซื้อของ
ไม่นานหรอกก็คิดถึงลูก แต่ว่าการออกมา
มันทำให้ได้คุยกัน ……
คุยในเรื่องที่ on Duty พ่อแม่ได้คุย ปัญหาเล็กน้อย แนวทางเลี้ยงลูก งานของเรา
คุยแบบสงบๆบ้างไม่รีบ ได้นิ่ง ได้เงียบ สักครู่
ดีเหมือนกันนะ ทำมาเรื่อยๆจนถึงวันนี้
กลับบ้านพร้อมความคิดถึงลูก และผ่อนคลาย
ช่วยกันดูแลลูกเหมือนเดิม
.
รู้สึกว่าถ้าวันนั้นเรายังสุด แบบสุดๆ ไม่ไป ไม่ละ ไม่ปล่อย ตั้งใจมากจนใครก็ดูไม่ได้ ต้องทำเอง แบกหนักๆ
กดดันตัวเอง คงจะมีชีวิตที่ “ตึง” กว่านี้แน่ๆ
ความรู้สึกของเราสองคน อาจไม่โอเคเท่าวันนี้
.
ขอบคุณพ่อแม่ของเราสองคนด้วย
ที่ช่วยดูแลหลานและให้เราได้ออกไปพัก
ขอบคุณปะป๊าที่ผ่านมาด้วยกัน
เราจะไม่กดดันตัวเอง “เราสองคนก็เพิ่งเป็นพ่อแม่ได้เท่าอายุของลูกเอง ”
.
พยายามแบบดีที่สุดที่เราทำแบบนี้มันก็ดีมากแล้ว
เราสองคนไม่เคยทิ้งลูก เกือบทั้งหมดให้ลูก
แบ่งมาไม่มากให้ชีวิตเรา
เวลาที่เราอยู่กับลูกก็สร้างความทรงจำดีดี
เอาใจใส่เต็มที่
พ่อ แม่ “พักบ้าง” ไม่เห็นแปลกเลย
.
.
“ ยังไงลูกก็จะรักพ่อแม่ที่รักเค้า ด้วยความผูกพันและเวลาที่เราให้และรับฟังลูกอย่างสม่ำเสมอ”