ชั่วโมงวัดใจ ยอมลูกมากไปหรือเปล่า?

ชั่วโมงวัดใจ ยอมลูกมากไปหรือเปล่า
หรือเราเองที่ไม่กล้าขัดใจลูกจริงๆสักครั้ง
.
“ลูกไม่กินข้าวเลยค่ะ กินแต่นมร้องกินนมก็เลยต้องให้”
“ลูกไม่ยอมให้แปรงฟันเลยร้องไห้มาก สงสารลูกเลยแปรงบ้างไม่แปรงบ้าง ”
“ลูกติดดูมือถือทั้งวัน ถ้าไม่ให้ร้องหนักมากเลยต้องยอม “
.
แต่เรื่องแบบนี้เราเป็นพ่อแม่เรารู้ดีอยู่ไหม ว่าอะไรควร หรืออะไรไม่ควร
ต้องกินข้าวไหม ??
เรารู้ว่าดื่มนมจะไม่อยู่ท้องเหมือนข้าว แล้วนมอย่างเดียวก็ไม่พอ
เรารู้ว่าไม่แปรงฟันไม่ได้ รอผุก่อนแล้วรักษาก็ไม่ดี
เรารู้ดีแม้กระทั่งหลายๆคนก็บอกเป็นเสียงเดียวว่าจอก่อน2ขวบไม่ควรดูเดี๋ยวดูทีหลังก็ได้ไม่ต้องฝึก แล้วพัฒนาการลูกจะเป็นไปตามปกติจะได้พูดสื่อสาร เอาเวลาปล่อยลูกไว้มองทีวีไปสอนอย่างอื่นมีอะไรน่าสนุกดีกับเค้าอีกเยอะ
.
เราจะ ”ยอม” หรือ “ไม่ยอม”
มันขึ้นอยู่กับว่า เราเห็นเรื่องไหนเป็นเรื่องสำคัญ จริงๆ…
ย้ำว่าจริงๆสำหรับเรา ไม่ใช่สำหรับคนอื่น
ถ้าสำคัญกับเรารู้เหตุรู้ผลที่จะตามมาภายหลัง เราจะทำมัน
.
ให้ลองคิดกลับกับดูว่า
ถ้าลูกอยากเล่นมีด ก็ลูกจะเล่นค่ะร้องไห้ ทำไม
เราก็ต้องเอาออกจากมือลูกให้ได้ ใช่…
ร้องไห้ยังไงก็เล่นมีดไม่ได้เพราะมันอันตรายจริง
มันยอมไม่ได้ ร้องก็ต้องร้อง ห้ามก็คือห้าม
.
เด็กเค้าก็แค่ชินกับอะไรที่เคยทำ ทำแล้วสนุก อร่อย สบาย ก็ชิวๆเพราะเด็กๆเกิดมาไม่รู้ พ่อแม่ถึงเป็นคนสำคัญที่คอยแนะนำขอบเขตให้เค้าไม่อิสระฟรีสไตล์ตามใจฉันแฮปปี้ทุกอย่างจนไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร อันไหนไม่ควรทำ
.
ให้ลูกเจอชีวิตทั้งสองด้าน และรวมถึงการผิดหวัง ความลำบาก ความทุกข์ใจด้วย เพราะบทเรียนพวกนี้มีสิ่งดีดีให้จดจำอยู่ ยังเชื่อความสุขจากการได้รับอย่างเดียว ไม่ใช่ความสุขจริงๆ
แต่สุขได้อยู่ได้รับมือไหวกับการถูกขัดใจบ้าง เสียใจบ้างเค้าโตพอเค้าจะคิดได้
.
คงไม่ใช่การฟังคำสั่งอย่างเดียวแต่ให้เค้าคิดไปพร้อมกัน ถึงที่สิ่งทำ พูดดีใจดีแต่ไม่ใจอ่อนไปทุกอย่าง
ลูกได้เป็นตัวเอง ครอบครัวได้มอบบทเรียนชีวิตเพื่อสร้างภูมิคุ้มกันระยะยาวที่ใครก็ให้ไม่ได้ ซึ่งทุกอย่างต้องใช้เวลาและความสม่ำเสมอ เงินก็ซื้อไม่ได้นะคะ
.
เราผ่านมาแล้วช่วงวัยที่ใกล้3ขวบ ไม่ง่ายเลยแต่ก็ไม่ยากลูกรู้ลูกทำได้ค่อยๆสอนกันไปแค่เราซับพอร์ตเค้าด้วยใจจริง

#ขอบคุณแรงบังดาลใจในการเขียนบทความจากแม่ๆที่มาพูดคุยแชร์กันเสมอมานะคะ
#Rockyjourney