ภาพที่เห็นจนชินตา

ภาพที่เห็นจนชินตา

ภาพที่เห็นจนชินตา ที่นอน คือเดอะเบสในการเล่นของลูกบ้านนี้ เอาทุกอย่างมากองรวมบนที่นอน แล้วสนุกมาก ยังไม่รวมกระโดดๆที่แม่ก็หวีด ยุบหนอ พองหนอ หายใจเข้าออกช้าๆ อดไม่ได้อยู่เรื่อย ยังหาสาเหตุ….ไม่ได้ ว่าทำไมเล่นมาได้เป็นปีปีโดยไม่เบื่อ...
นุ้งของแม่ทำไมเกร็งมากกก ขนาดนี้

นุ้งของแม่ทำไมเกร็งมากกก ขนาดนี้

นุ้งของแม่ทำไมเกร็งมากกก ขนาดนี้ นั่งคาร์ซีทแบบหันหน้าออกมองทางครั้งแรก ปกติหันหน้าเข้าเบาะตลอด วันนี้มานั่งของเฮียตื่นเต้นแหละ แต่เดี๋ยวหนูกลับไปนั่งรถตู้พินดาก็หันหน้าเข้าถึง2ขวบเหมือนเดิมค่าเพื่อความปลอดภัย ไม่ได้ออกจากบ้านในรอบหลายวีคไม่ได้นั่งรถนาน...
“บางช่วงของชีวิต แค่คิดถึง ก็มีความสุข”

“บางช่วงของชีวิต แค่คิดถึง ก็มีความสุข”

“บางช่วงของชีวิต แค่คิดถึง ก็มีความสุข” เก็บค้นความสุขปีเก่าๆ มาเป็นเติมพลังชีวิตไปก่อนเนอะ เปิดรูปให้ลูกดูที่ไปเที่ยวกันเมื่อ3ปีก่อน ลูกมีคำถาม ตอนนี้เราอยู่ที่ไหน? เราทำอะไรกัน? ทำไมเราไปยืนตรงนั้น? ยายถ่ายรูปให้เราใช่ไหม? แล้วหนูจำได้ไหม? คำตอบลูกคือ จำไม่ได้...
Menu